De dochter van mijn buurmeisje heeft ook het syndroom van Down. Om heel eerlijk te zijn, wist ik niet eens dat het bestond. In het land waar ik vandaan kom, lopen ze nog steeds achter wat betreft medische ontwikkeling. Ook wordt het binnen mijn cultuur gezien als taboe vandaar dat het onderwerp nooit aan bod is gekomen. Toen ik naar Nederland verhuisde en naast een meisje met het syndroom van Down kwam te wonen, ging een andere kant van de wereld voor mij open.

Wat het met mij deed? ja natuurlijk shock, verdriet en medelijden. Niet weten wat zij heeft en ik schaamde me om het te vragen aan haar ouders. Ik besefte me ook dat ik dankbaar mag zijn voor elke gezegen die ik had. Om te kunnen communiceer, om te kunnen doen wat ik wil en om te kunnen leven zoals de rest van de wereld.

Ook zij is op haar eigen manier gelukkig. Na een tijdje heb ik het toch gedurfd om het te vragen. Ik had uit nieuwsgierigheid mijn onderzoek gedaan en ik besloot ook vrijwilliger te worden bij Reinaerde. Elke keer als ze mij tegen komt groet ze mij met een groot lach en een knuffel. En dit, dit maakt mij ook gelukkig :)

Interview met de buurvrouw van een dochter met syndroom van Down:

Mijn buurvrouw heeft een dochter van 26 jaar. Ik mocht van haar een paar vragen stellen over haar leven en haar dochter. 

Heeft u een prenataal onderzoek laten doen? Zo ja, wat was u reactie?

Ja maar puur uit zorgen, omdat het voorkwam in ons familie wilde ik weten hoe het mijn kindje was. Toen ik het hoorde was ik er niet helemaal bij. Ik was diep in gedachten, hoe moet het nou? Komt het nou goed? Hoe gaat mij kind eruit zien? Wat wordt haar toekomst? Overleeft zij het wel? Om het kort te houden, ik had toen veel vragen toen en ik wou het niet geloven. Pas later kwam onzekerheid, verdriet, angst en daarna kwam liefde. Heel veel liefde voor mijn kind, mijn meisje.

Ben je gelukkig met je keuze?

Ja, meer dan 100% 'no regret'. Nee echt, ik heb geen moment getwijfeld toen mij gevraagd werd wat ik wilde. Ik zei direct dat ik mijn kind hou en nooit spijt van gehad.

Vindt u dat u goede begeleiding kreeg zowel vanuit de medische team als familie?

Van mijn familie is het lastig, zij waren ook in shock. Zij wisten ook niet wat ze überhaupt tegen mij moesten zeggen, om eerlijk te zijn. Ik bedoel ze feliciteerde mij allemaal dat ik een kind kreeg, maar dat mijn kind het syndroom van Down heeft, dat was wat anders.

Van het medische team kan ik niet anders zeggen dan geweldig. Allemaal eerlijke artsen en hartstikke lieve verpleegkundigen.

Wat doet het met je leven? Een kind opvoeden met het Downsyndroom?

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat je leven niet verandert, want het is niet hetzelfde. Er komt veel bij kijken. Van lichamelijke opvoeding tot psyschische begeleiding, wat soms best zwaar is. Ook heel veel emoties, van verdriet tot vreugde. Elke dag is anders en ik probeer veel positiviteit in mijn ons leven te brengen. Al met al is zij mij geluk.

Heb je nog advies voor moeders in jouw situatie?

Geloof in wat je gelooft, laat dat je hou vast zijn. Accepteer en probeer positief te blijven. Hoe dan ook, het is jouw kind en 'never give up'.